کشف ویژگی جدید ماه که روی زمین تاثیر می‌گذارد

به گزارش گروه علم و پیشرفت خبرگزاری فارس به نقل از لایو ساینس، محققان نوساناتی را در مغناطیس کره زمین شناسایی کرده اند که توسط همان نیروهای جزر و مد اعمال شده توسط ماه بر اقیانوس ها ایجاد می شود.

مطالعه جدید نشان می دهد که ماه نیروی جزر و مد ناشناخته ای را بر روی پلاسمای اطراف جو فوقانی زمین اعمال می کند و نوساناتی شبیه جزر و مد در اقیانوس ها ایجاد می کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این مطالعه که 26 ژانویه در مجله Nature Physics منتشر شد؛ دانشمندان بیش از 40 سال از داده های جمع آوری شده توسط ماهواره ها برای ردیابی تغییرات جزئی در شکل پلاسماسفر)ناحیه داخلی مغناطیس کره زمین( استفاده کردند. این ناحیه سیاره ما را در برابر طوفان های خورشیدی و انواع دیگر ذرات پر انرژی محافظت می کند.

پلاسماسفر یک حباب تقریباً دوناتی شکل از پلاسمای خنک است که در بالای خطوط میدان مغناطیسی زمین، درست بالای یونوسفر قرار دارد. پلاسما یا گاز یونیزه شده در پلاسماسفر چگال تر از پلاسما در نواحی بیرونی مَگنِتوسفِر است؛ همین باعث فرو رفتن آن به انتهای مگنتوسفر می شود. مرز بین این پلاسمای غرق شده متراکم و بقیه مگنتوسفر به عنوان plasmapause شناخته می شود.

محققان در این مقاله نوشتند: «با توجه به ویژگی‌های پلاسمای سرد و متراکم، پلاسماسفر را می‌توان به عنوان اقیانوس پلاسما در نظر گرفت و plasmapause نشان‌ دهنده سطح این اقیانوس است. کشش گرانشی ماه می تواند این اقیانوس را منحرف کند و باعث شود که سطح آن مانند جزر و مد اقیانوس بالا و پایین شود.»

ماه در حال حاضر برای اعمال نیروهای جزر و مدی روی اقیانوس های زمین، پوسته، میدان ژئومغناطیسی نزدیک به زمین و گاز موجود در پایین جو شناخته شده است. با این حال، تا به حال، هیچ کس آزمایش نکرده بود که آیا اثر جزر و مدی روی پلاسماسفر وجود دارد یا خیر.

برای بررسی این سوال، محققان داده‌های بیش از 50هزار عبور ماهواره‌ها از پلاسماسفر مربوط به 10 مأموریت علمی را تجزیه و تحلیل کردند. حسگرهای ماهواره‌ها قادر به تشخیص تغییرات جزئی در غلظت پلاسما هستند که به تیم اجازه می‌دهد تا مرز دقیق plasmapause را با جزئیات بیشتری نسبت به قبل ترسیم کند.

عبور ماهواره ها بین سال های 1977 تا 2015 اتفاق افتاد و در این مدت، چهار چرخه کامل خورشیدی وجود داشت. این اطلاعات به تیم اجازه داد تا نقش فعالیت خورشیدی را در مغناطیس کره زمین فاکتور بگیرند. هنگام محاسبه تأثیر خورشید، مشخص شد که نوسانات در شکل plasmapause از الگوهای روزانه و ماهانه پیروی می کند؛ که بسیار شبیه جزر و مد اقیانوس است، بنابراین ماه محتمل ترین علت جزر و مد پلاسما بود.

محققان دقیقاً مطمئن نیستند که ماه چگونه جزر و مدهای پلاسما را ایجاد می کند؛ اما بهترین حدس فعلی آنها این است که گرانش ماه باعث اختلال در میدان الکترومغناطیسی زمین می شود. برای اطمینان بیشتر به تحقیقات بیشتری نیاز است.

این تیم فکر می‌کند که این برهم‌کنش ناشناخته قبلی بین زمین و ماه می‌تواند به محققان کمک کند تا سایر بخش‌های مگنتوسفر را با جزئیات بیشتر درک کنند. مانند کمربندهای تشعشعی ون آلن، که ذرات بسیار پرانرژی را از باد خورشیدی می‌گیرند و آنها را در مگنتوسفر بیرونی به دام می‌اندازند.

محققان گمان می کنند که جزر و مد پلاسمایی مشاهده شده ممکن است به طور نامحسوسی بر توزیع ذرات کمربند تشعشعی پرانرژی تأثیر بگذارد؛ که یک خطر شناخته شده برای زیرساخت های فضایی و فعالیت های انسانی در فضا هستند. آنها افزودند که درک بهتر جزر و مد می تواند به بهبود کار در این مناطق کمک کند.

محققان همچنین می‌خواهند ببینند آیا پلاسمای مغناطیس‌کره‌های سیارات دیگر تحت تأثیر قمرهای آن سیارات است یا خیر.

پایان پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: گرانش ماه تاثیر ماه بر زمین ماهواره ها جزر و مد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۲۸۹۳۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نهنگ تک‌شاخ براق به فضا می‌رود

یک عروسک پولک‌دار مخملی به شکل نهنگ تک‌شاخ به عنوان نشانگر گرانش صفر همراه با فضانوردان ناسا بری ویلمور (Barry Wilmore) و سونیتا ویلیامز (Sunita Williams) در آزمایش پرواز خدمه (CFT) فضاپیمای تجاری CST-۱۰۰ استارلاینر بوئینگ شرکت کرده است.

به گزارش ایسنا، این یک نسخه اسباب‌بازی از یک پستاندار دریایی است که در عمیق‌ترین آب‌ها شنا می‌کند و به زودی به یک نهنگ پرنده در نوع خود نیز تبدیل می‌شود. ویلیامز می‌گوید: شاخص گرانش صفر من یک شبهه نهنگ تک‌شاخ بسیار درخشان است که نام آن «کالیپسو» است. من در مورد این پسر کوچک هیجان زده هستم.

کالیپسو مانند نشانگر‌های گرانش صفر پیشین خود با رسیدن به مدار در فضاپیما شناور می‌شود و به ویلمور و ویلیامز نشان می‌دهد که وارد محیط ریزگرانشی فضای بیرونی شده‌اند و در راه رسیدن به ایستگاه فضایی بین‌المللی قرار گرفته‌اند.

ویلیامز می‌گوید که نهنگ تک شاخ نشان دهنده هیجان او و ویلمور برای پرواز در این ماموریت است. پرواز آزمایشی آن‌ها راه را برای پرواز‌های عملیاتی استارلاینر برای شروع رفت و آمد سرنشینان به ایستگاه فضایی و بازگشت به ناسا هموار خواهد کرد.

نهنگ‌های تک شاخ واقعا واقعی هستند. این نهنگ‌ها که در آب‌های یخی قطب شمال یافت می‌شوند، نهنگ‌هایی با جثه متوسط هستند که معمولا خطوط قهوه‌ای و سیاه خال‌دار دارند. نهنگ‌های نر یک دندان نیش به شکل یک عاج دارند که می‌تواند از فک آن‌ها به اندازه ۱۰ فوت (سه متر) بیرون بزند.

خواهرزاده و برادرزاده ویلیامز عروسک نهنگ تک شاخ را برای پرواز با استارلاینر انتخاب کردند. ویلیامز می‌گوید: من به آن‌ها چند گزینه دادم، به شرطی که چیزی از دریا باشد.

موضوع زیر آب از علاقه شخصی ویلیامز به اقیانوس سرچشمه می‌گیرد. او که یک خلبان آزمایشی نیروی دریایی بود، پنج سال پیش زمانی که افتخار نامگذاری فضاپیمای آینده‌اش را به او دادند، به علاقه‌اش دست یافت. او کالیپسو را به عنوان ادای احترامی به اقیانوس شناس ژاک کوستو و کشتی تحقیقاتی او به همین نام انتخاب کرد.

او در بیانیه‌ای که بوئینگ منتشر کرد، گفت: کوستو این کشتی شگفت‌انگیز را داشت، کاوش‌های شگفت‌انگیزی را در سراسر جهان انجام داد و چشمان بسیاری از مردم را باز کرد تا در مورد اقیانوس بیاموزند، و من فکر می‌کنم این کاری است که فضاپیما نیز انجام خواهد داد.

بردن نشانگر‌های گرانش صفر حرکتی سنتی است که به اولین پرواز فضایی انسان برمی‌گردد، زمانی که در سال ۱۹۶۱، فضانورد یوری گاگارین، عروسک کوچکی را با خود برد تا شناور شدن آن را تماشا کند. این کار تا سال ۲۰۱۹ به عنوان یک فعالیت منحصرا روسی ادامه یافت تا زمانی که اسپیس‌ایکس این ایده را در پرتاب فضاپیمای دراگون برای خدمه خود اجرا کرد.

ناسا نیز پس از آن این کار را دنبال کرد و اولین نشانگر گرانش صفر خود را در ماموریت بدون سرنشین آرتمیس ۱، در اطراف ماه به پرواز درآورد.